Rozdział 8

Hej!

Ten rozdział jest dla mnie ważny i mam nadzieję, że wam się spodoba. :) 

Jeśli przeczytasz rozdział zostaw po sobie komentarz. Dla ciebie to tylko chwilka, a dla mnie uśmiech na twarzy.  Przynajmniej będę wiedzieć, że czytacie i nie piszę tego dla siebie. :)

/YOLO

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Czekałam 10 minut... nic. Po woli zaczynałam się nudzić. Wyciągnęłam telefon z torby i... O kurwa... Jak najszybciej włączyłam urządzenie. 15 nieodebranych od taty. Nie jest źle... 2 nieodebrane od mamy... Żegnaj świecie...

Zerwałam się z miejsca i ruszyłam do holu. Założyłam białe conversy i otworzyłam drzwi, ale od razu się zamknęły. Odwróciłam się. Moja twarz spotkała się z twarzą Louis'a. 

-A ty gdzie się wybierasz?- zapytał oschle wlepiając we mnie gały.

-Do domu- odpowiedziałam próbując wyrwać się z jego żalaznego uścisku.

-Widać, że chcesz, żeby Tony cię znalazł, zgwałcił i zabił- złapał mnie za nadgarstki i przycisnął do ściany.

-Nie. Chcę wrócić do domu- syknęłam. Zaczęłam się szarpać. Chłopak był silniejszy.

-Tommo, puść ją- do pokoju wszedł Niall. Louis poluzował uścisk,  a po chwili stał naprzeciwko mnie. Poczułam wielki ból w nadgarstkach.

-Odwieź ją- rozkazał blondyn.

-Jesteś moją matką, że mówisz mi co mam robić?-było widać, że szatyn się wkurzył.

-Nie, ale jestem twoim bratem- Louis westchnął i otworzył drzwi. Skinieniem głowy kazał mi wyjść. O dżentelmen się obudził. To samo zrobił z drzwiami auta. Chciałam, aby droga minęła jak najszybciej, ale czas strasznie mi się dłużył. Niezbyt podobała mi się perspektywa siedzenia w małym pomieszczeniu z Nim. Co chwilę czułam na sobie jego wzrok. Próbowałam to ignorować. 

Wreszcie znaleźliśmy się w znanej mi okolicy. Po chwili już byliśmy pod moim domem.

-Skąd wiesz, gdzie mieszkam?- odpowiedział mi uśmiechem. Wtedy ogarnął mnie strach. Przecież mu nie mowiłam.

-Do jutra- chłopak wyrwał mnie z rozmyśleń. Ślepo patrzył się w widoki za szybą. Jego twarz jak zwykle nie wyrażała żadnych uczuć, emocji, nic.

Włącz: http://m.youtube.com/watch?v=XjwZAa2EjKA)

W samochodzie panowała głucha cisza. Zawsze próbowałam ją unikać. Kiedyś przeczytałam jedną książkę.  Nie pamiętam tytułu, ale jedno zdanie nadal siedzi mi w głowie. "To, że milczę nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia." Od tamtego czasu te kilka nic nie znaczących słów zamieniło się w coś ważnego dla mnie. Cisza. Nie taka jaka powinna panować na lekcji. Ta gorsza. Owiele. Dużo razy w życiu milczałam, tracąc szansę na szczęście. Miałam dużo do powiedzenia, ale bałam się konsekwencji. Obawy nas ograniczają przed dążenia do bycia szczęśliwym. Zawsze próbowałam wygrać z ciszą i wreszcie się odezwać, ale miałam obawy i nie byłam zbyt silna. Właśnie przez to dawałam sobie popalić w szkole. Milczałam...  Bałam się, że zranię kogoś, będąc w tym samym czasie ranioną. Nie używałam słów. W każdej chwili mogłam się komuś wyżalić, ale ja miałam inny sposób. Patrzenie na swoją krew sprawiało mi ulgę. Ciężko jest znaleźć słowa, kiedy człowiek naprawdę ma coś do powiedzenia. Zauważyliacie, że osoba najszczęśliwsza zawsze nosi dużo bransoletek? Uśmiech maskuje smutek, a bransoletki rany. Zawsze próbowałam być inna. Udawałam kogoś innego. Ale skończyłam z tym, bo to było bez sensu. Bądź tym kim chcesz. Dla ludzi i tak będziesz tym, kim oni chcą. Pieniądze psują ludzi. Kiedyś miałam przyjaciół. Miałam. No właśnie. Byłam lojalna wobec nich. Zawsze mogłam im pomuc. Nawet o 3 w nocy wysłuchałabym ich. A oni? Lecieli na kasę. Dużo razy pożyczałam im pieniądze, bo to, przecież moi przyjaciele. Ale straciłam cierpliwość. Już nie dałam im nic. Odeszli... Z przyjaciół zamienili się we wrogów. Razem z nimi odeszła cząstka mnie. Straciłam zaufanie do ludzi. Czasem tak bardzo chcę powiedzieć komuś co czuję, ale nie potrafię. Nawet rodzicom nic nie mówię, wolę zachować to dla siebie. Wiem, że to dziwne, ale mam wrażenie, że oni też mogą mnie skrzywdzić. Znam na pamięć kilka zdań. Wbiłam je sobie do głowy jak pacierz. "Czuję się jak gówno. Jedno wielkie gówno.  Nic nie umiem zrobić dobrze. Wszystko niszczę, wszystkich zawodzę. Nic nie potrafię. Nawet zadbać o własne życie. Wybaczcie mi wy, których zraniłam. Jestem zła. Jestem beznadziejna." To głupie, ale te słowa dodają mi otuchy, odwagi. Czuję się silniejsza, choć wiem, że to tylko wyobraźnia płata mi figle.

-Czemu taki jesteś?- zebrałam się na odwagę i przerwałam ciszę. Jeśli mam zacząć od nowa, to muszę przezwyciężyć obawy.

-Jaki?-  nadal zatapiał wzrok w tym samym miejscu.

-Taki obojętny.

-Lepiej żeby mnie nienawidzili takim, jakim jestem, niż kochali kogoś, kim nigdy nie będę- spojrzał mi w oczy. Zauważyłam pustkę. Jakbym widziała siebie. Samotną, bezradną dziewczynę.

-Do zobaczenia- rzuciłam i wysiadłam z auta. Szybkim ruchem popchnęłam drewnianą framugę i weszłam do środka. Pobiegłam na górę, zamykając się w pokoju. Zerknęłam na okno. Czarny samochód stał jeszcze przez chwilę, ale wreszcie odjechał. Musiałam zmyć z siebie wszystkie emocje. Udałam się pod prysznic. Kiedy już byłam gotowa ubrałam fioletowy t-shirt i czarne szorty. Najdziwniejsze było to, że rodzice nie dobijają się , żeby mnie ukarać.  Położyłam się do łóżka.  Zaczęłam myśleć. . Eh... Przemyślenia wieczorne są do dupy albo usychasz z tęsknoty albo marudzisz bez sensu. Tak, ale wiedziałam jedno. Słowa Louis'a zapamiętam do końca życia.